بررسی تجربیات دانشجویان پرستاری از خطاهای بالینی و چگونگی تعامل با آن

ه: خطاهای بالینی تهدید جدی در امنیت بیمار هستند. مراکز آموزشی درمانی به دلیل برخورداری از دانشجویانی که در حال یادگیری‌اند، به شدت در معرض بروز طیفی از خطاهای پزشکی می‌باشند. هدف از این مطالعه بررسی تجربیات دانشجویان پرستاری از خطاهای بالینی و چگونگی تعامل با آن بوده است. روش: در این مطالعه که با رویکرد کیفی در سال 1389 انجام شده است ابزار جمع‌آوری داده‌ها مصاحبه‌های نیمه ساختار، متعامل و عمیق بوده است. بر اساس نمونه‌گیری مبتنی بر هدف با 30 دانشجوی دختر و پسر پرستاری از ترم‌های مختلف تحصیلی مصاحبه به عمل آمد. مصاحبه ضبط، دست‌نویس و داده‌ها مطابق روش تحلیل محتوای «مورس» آنالیز شد. یافته‌ها: دانشجویان مفهوم خطا در بالین را مترادف با به خطر افتادن جان بیمار و صدمه به بیمار می‌دانستند. عمده خطاهای رخ داده «دارویی و رویه‌های مراقبتی درمانی» و تجربه مقابله‌ای کارآموزان در برابر خطاهای مراقبتی «پنهان کردن» بوده است. آشکار شدن خطای مراقبتی با عصبانیت کادر درمانی مراقبتی، همراهان بیمار و مربی، ترس و عذاب وجدان فراگیران می‌شده است. شرکت‌کنندگان در مطالعه «عدم درخواست برای راهنمایی، آگاه نبودن، نظارت نداشتن مربی» را از عوامل مرتبط با بروز خطاهای بالینی به هنگام کارآموزی و یا کارورزی می‌دانستند. بیشترین خطا در زمانی بوده است که به کارآموز دستورات شفاهی داده می‌شد. نتیجه‌گیری: تجربیات دانشجویان نشان داد که خطا در بالین اجتناب‌ناپذیر است و شیوه مقابله‌ای آن‌ها پنهان کردن می‌باشد. ضروری است دانشجویان شیوه‌های اخلاقی و قانونی مدیریت خطای بالینی را بیاموزند. ضرورت وجود برنامه‌های گزارش‌دهی خطاهای بالینی جهت برنامه‌ریزی به حداقل رساندن آن‌ها بسیار مهم می‌نماید.